Van 13/05- 16/05 hadden we het thema ‘internet’ gekregen om uit te werken in
het project. ‘Wat een thema’, dachten Lynn en ik. En dit was niet alleen wat we
dachten meer het bleek dus echt onbegonnen werk!
In het klaslokaal heb je met moeite elektriciteit en dus al helemaal geen
internet/ computer. Dus we dachten wat na en hadden het idee om de eerste dag
rond de computer zelf te werken. Hoe ziet een computer er uit, wat kan je er
mee doen, welke onderdelen zie je/zie je niet, heb je zelf een computer in je
klas (desnoods thuis)? We hielden een kort gesprekje en gingen toen over naar
spelletjes. Op het einde van de dag hebben we toch maar geprobeerd om ‘het
internet’ uit te leggen. Internet is niet iets wat je kan tonen, zeker niet als
je geen computer hebt. Het is iets wat je niet ziet maar toch kan gebruiken. Moeilijk en voor de kleinsten
onbegrijpbaar. Maar de oudsten waren
toch ooit al eens online geweest. Aan hen legden we de voor en nadelen uit plus
de gevaren op internet.
Op dinsdag zijn we letters beginnen aanleren, omdat je deze toch moet kennen om
de computer te kunnen gebruiken. Niet gemakkelijk want er zijn kinderen van 3
jaar en van 7 jaar. Differentiëren was dus de boodschap! Dit viel ons meer in
de smaak dan werken rond internet! Dus deden we dit ook op woensdag, wat profé
Augusta wel goed vond. We moesten wel proberen elke dag het ‘internet’ aan bod
te laten komen.
Op donderdag stond een bezoek aan het internetlokaal gepland
in Choquepata. Na het huiswerk te hebben begeleid en een eetmomentje (wat op
elke donderdag staat gepland) trokken we naar daar. Maar, die dag geen internet
in de stad. Tof! Dan maar een spelletje spelen op de computer zonder internet.
En de week zat er weeral op. Een moeilijke werkweek voor ons, hopelijk volgende
week een luchtiger thema!
Kato en Lynn trokken er op donderdagavond nog eens op uit om
maar ‘eventjes’ salsa te gaan dansen. Rond 1 uur kwamen ze uitgelaten thuis.
Kato haar geld en gsm was gestolen in de Mythology. Wat een tegenvaller, en dan
nog de avond voor we vertrokken naar het Titicacameer. Relativeren? Op den duur
wordt het moeilijker en moeilijker …
Maar ach, de volgende morgen stonden we vol goeie moed vroeg op om naar het
Titicacameer te vertrekken, weer een lange busrit van zo’n 7 uurtjes in de
bergen. Daar raken we stilletjes aan gewoon.
Rond 15uur in de namiddag kwamen we aan op onze bestemming
(Puno), waar het goed aan het regenen was. Nog nooit hadden we hier in Peru
zoveel regen op ons hoofd gekregen als toen. Dat beloofde al veel goeds voor
het weekend! We wandelden wat rond in de stad, checkten in in het hostel, aten
in een lekker restaurantje in de stad, en dronken nog ergens iets. We gingen al
vroeg slapen want de volgende ochtend moesten we alweer vroeg op voor onze boot
te halen dat richting Uros vaarde. Dit zijn meer dan 70 drijvende eilandjes op
riet. Per eiland wonen er gemiddeld zo’n
5 families. Wat eigenlijk veel is want zo groot waren die eilanden niet. We
kregen een korte uitleg door de ‘pater familias’ van het eiland over hoe ze
samenleven en hoe ze het eiland maakten en rein houden. Best interessant! Maar
die sprak enkel ‘Quechua’.
Gelukkig was de Engelstalige gids mee om wat te vertalen.
Voor ons werkt dat engels eigenlijk echt op onze zenuwen! We spreken veel
liever enkel Spaans. Want op den duur spreek je 3 talen helemaal door elkaar
wat het niet echt simpeler maakt.
Na de korte uitleg van zo’n 20 minuutjes mochten we een
kijkje nemen in de kleine rieten hutten. Daarin slapen ze met zo’n vijf personen.
Echt koud kan je zo niet hebben! Al het materiaal zoals bed, tafeltje, het dak,
de deuren waren allemaal van riet gemaakt en worden om de 2 maand helemaal
vernieuwd zodat het niet kan rotten. Heel mooi eigenlijk maar zottenwerk!
We mochten hier ook traditionele kledij aantrekken. We voelden ons even echt
peruaantjes, al moeten we denk ik daarvoor nog eventjes in het zonnetje liggen.
Maar op weg naar het volgende eiland (zo’n 3uur varen) werd hier al goed voor
gezorgd want ondertussen was het heel mooi weer geworden!
Rond 14uur kwamen we aan op het eiland Amantani, waar we die nacht ook zouden
slapen bij een gastgezin. Alfonso werd onze padre voor één nacht. Op het eiland
zijn er meer dan tachtig gezinnen die hun huis openstellen voor toeristen. Er
is een eerlijke beurtrol afgesproken zodat ze elk zo’n 3 nachten in de week toeristen
kunnen ontvangen. Hij bracht ons vanuit
de ‘haven’ naar zijn huis. Een prachtig huisje, met paard en schapen in de
voortuin. Op dit eiland heb je wel nauwelijks elektriciteit, enkel wanneer dit
opgewekt is door iets of wat.
Na het ‘middagmaal’ gingen we normaal gezien de zonsondergang gaan bekijken op
de hoogste berg op het eiland. Maar dat plan werd even verlegd.. Er was die dag
een eenmalig feest aan de gang op de Plaza de Armas van het eiland. Hoe kan het
ook anders: Dia Del Cruz, weer eens. Dat had we echt nog niet meegemaakt in
Cusco, kuch! Maar het was natuurlijk leuk om nog eens een traditioneel feest
mee te maken! Op het stadsplein werd er uitvoerig gedronken, gegeten, gedanst
en zelfs vuurwerk afgeschoten! Fijn gebeuren.
Rond 18u aten we terug in ons gastgezin. Gebakken groetjes
met rijst, verassing! En natuurlijk de groentesoep met patatjes niet te
vergeten! Rond 20u hadden we ook nog een feest met traditionele kledij dat we
zelf mochten aantrekken. Deze was georganiseerd voor alle toeristen in het
gemeenschappelijke lokaal. De muziek werd verzorgd door een plaatselijk bandje.
Sfeervol, maar we trokken al vroeg terug naar ons huis waar we snel in slaap
vielen…
De volgende ochtend stonden we op met regen en door de
woorden ‘Hallo, Desayuno’(grappig want normaal is het ‘Hola’ in het spaans). Na het stevig ontbijt met pannenkoeken
zwaaiden we ons gastgezin uit terwijl we druipnat op de boot zaten. Wat konden
we met dit weer doen? Varen met storm op
het meer was eerst de boodschap! Zo’n uur op en neer! Gezellig!
Plan A bestond er uit dat we een 3urige wandeling gingen maken op het eiland
Takye zodat we konden eten in het restaurant dat helemaal bovenaan een berg
lag. Maar op naar de overige plannen want ondertussen begon het ook al stevig
te hagelen. Terug naar Puno, een andere wandeling maken, eten op het eiland van
gisteren (Uros)? In onze groep van 25 personen beslisten we unaniem om voor het
laatste te gaan. Hup, nog zo’n 2uur het meer op met de boot.
Onderweg kwamen we wel de zon tegemoet en moesten we ons
zelfs al terug insmeren met zonnecrème! Raar weertje! Maar op Uros genoten we
van verse gebakken vis, trucha genaamd. Jummie! Jaja Inez, wees maar jaloers ;)
En zo zat onze trip naar het Titicacameer er al weer ver op. Met
onze nieuwe hollandse en engelse vrienden gingen we samen nog iets lekkers eten
in de stad. Rond half 10 s ’avonds vertrok de bus weer naar Cusco. En vermits
we zo ‘vroeg’ thuis gingen zijn hadden we al met Karmen afgesproken dat we op
maandag niet gingen werken in Choquepata, wat wij tamelijk logisch vonden wat
we zouden toch niets deftig kunnen voorbereiden. We konden dan beter in de
namiddag wat werken voor de komende dagen!
Nog 3 dagen te gaan in het project! Het thema van deze week is vooral ‘spelen’.
De laatste dagen komen er minder en minder kinderen naar het project. Nemen wij
het te schools aan? Daarom spelen we spelletjes in het thema ‘mijn lichaam, mi
cuerpo’.
Volgende week is onze laatste week al in Cusco! Tijd gaat snel als je het mij
vraagt :)
Hasta la proxima,
Jolien (door sommigen hier al uitgesproken als Goliën)
Ons project zit er ondertussen ook al op. Vorige week hadden
we de laatste werkweek. We hebben het thema ‘gebruik je handen’
uitgewerkt. We maakten handafdrukken,
vroegen ons af waarvoor we onze handen gebruiken (en volgens sommige kinderen om
te stelen :) ),
we maakten lekkers om op te eten en speelden zelf een toneeltje met vingerpopjes.
Een geslaagde laatste week! 
Dit weekend was het Lynn haar verjaardagsfeest. In Lynn haar normen: feesten, salsa dansen, drinken en eten! Dus deden we dat maar, het hele weekend lang! 
.JPG)
