Blog 10: ‘Hallo, Desayuno’

Van 13/05- 16/05 hadden we het thema ‘internet’ gekregen om uit te werken in het project. ‘Wat een thema’, dachten Lynn en ik. En dit was niet alleen wat we dachten meer het bleek dus echt onbegonnen werk! 

In het klaslokaal heb je met moeite elektriciteit en dus al helemaal geen internet/ computer. Dus we dachten wat na en hadden het idee om de eerste dag rond de computer zelf te werken. Hoe ziet een computer er uit, wat kan je er mee doen, welke onderdelen zie je/zie je niet, heb je zelf een computer in je klas (desnoods thuis)? We hielden een kort gesprekje en gingen toen over naar spelletjes. Op het einde van de dag  hebben we toch maar geprobeerd om ‘het internet’ uit te leggen. Internet is niet iets wat je kan tonen, zeker niet als je geen computer hebt. Het is iets wat je niet ziet maar toch  kan gebruiken. Moeilijk en voor de kleinsten onbegrijpbaar.  Maar de oudsten waren toch ooit al eens online geweest. Aan hen legden we de voor en nadelen uit plus de gevaren op internet.

Op dinsdag zijn we letters beginnen aanleren, omdat je deze toch moet kennen om de computer te kunnen gebruiken. Niet gemakkelijk want er zijn kinderen van 3 jaar en van 7 jaar. Differentiëren was dus de boodschap! Dit viel ons meer in de smaak dan werken rond internet! Dus deden we dit ook op woensdag, wat profé Augusta wel goed vond. We moesten wel proberen elke dag het ‘internet’ aan bod te laten komen.

Op donderdag stond een bezoek aan het internetlokaal gepland in Choquepata. Na het huiswerk te hebben begeleid en een eetmomentje (wat op elke donderdag staat gepland) trokken we naar daar. Maar, die dag geen internet in de stad. Tof! Dan maar een spelletje spelen op de computer zonder internet. En de week zat er weeral op. Een moeilijke werkweek voor ons, hopelijk volgende week een luchtiger thema!

Kato en Lynn trokken er op donderdagavond nog eens op uit om maar ‘eventjes’ salsa te gaan dansen. Rond 1 uur kwamen ze uitgelaten thuis. Kato haar geld en gsm was gestolen in de Mythology. Wat een tegenvaller, en dan nog de avond voor we vertrokken naar het Titicacameer. Relativeren? Op den duur wordt het moeilijker en moeilijker …
Maar ach, de volgende morgen stonden we vol goeie moed vroeg op om naar het Titicacameer te vertrekken, weer een lange busrit van zo’n 7 uurtjes in de bergen. Daar raken we stilletjes aan gewoon.

Rond 15uur in de namiddag kwamen we aan op onze bestemming (Puno), waar het goed aan het regenen was. Nog nooit hadden we hier in Peru zoveel regen op ons hoofd gekregen als toen. Dat beloofde al veel goeds voor het weekend! We wandelden wat rond in de stad, checkten in in het hostel, aten in een lekker restaurantje in de stad, en dronken nog ergens iets. We gingen al vroeg slapen want de volgende ochtend moesten we alweer vroeg op voor onze boot te halen dat richting Uros vaarde. Dit zijn meer dan 70 drijvende eilandjes op riet. Per eiland wonen er  gemiddeld zo’n 5 families. Wat eigenlijk veel is want zo groot waren die eilanden niet. We kregen een korte uitleg door de ‘pater familias’ van het eiland over hoe ze samenleven en hoe ze het eiland maakten en rein houden. Best interessant! Maar die sprak enkel ‘Quechua’.

Gelukkig was de Engelstalige gids mee om wat te vertalen. Voor ons werkt dat engels eigenlijk echt op onze zenuwen! We spreken veel liever enkel Spaans. Want op den duur spreek je 3 talen helemaal door elkaar wat het niet echt simpeler maakt.

Na de korte uitleg van zo’n 20 minuutjes mochten we een kijkje nemen in de kleine rieten hutten. Daarin slapen ze met zo’n vijf personen. Echt koud kan je zo niet hebben! Al het materiaal zoals bed, tafeltje, het dak, de deuren waren allemaal van riet gemaakt en worden om de 2 maand helemaal vernieuwd zodat het niet kan rotten. Heel mooi eigenlijk maar zottenwerk! We mochten hier ook traditionele kledij aantrekken. We voelden ons even echt peruaantjes, al moeten we denk ik daarvoor nog eventjes in het zonnetje liggen. Maar op weg naar het volgende eiland (zo’n 3uur varen) werd hier al goed voor gezorgd want ondertussen was het heel mooi weer geworden!

Rond 14uur kwamen we aan op het eiland Amantani, waar we die nacht ook zouden slapen bij een gastgezin. Alfonso werd onze padre voor één nacht. Op het eiland zijn er meer dan tachtig gezinnen die hun huis openstellen voor toeristen. Er is een eerlijke beurtrol afgesproken zodat ze elk zo’n 3 nachten in de week toeristen kunnen ontvangen.  Hij bracht ons vanuit de ‘haven’ naar zijn huis. Een prachtig huisje, met paard en schapen in de voortuin. Op dit eiland heb je wel nauwelijks elektriciteit, enkel wanneer dit opgewekt is door iets of wat.
Na het ‘middagmaal’ gingen we normaal gezien de zonsondergang gaan bekijken op de hoogste berg op het eiland. Maar dat plan werd even verlegd.. Er was die dag een eenmalig feest aan de gang op de Plaza de Armas van het eiland. Hoe kan het ook anders: Dia Del Cruz, weer eens. Dat had we echt nog niet meegemaakt in Cusco, kuch! Maar het was natuurlijk leuk om nog eens een traditioneel feest mee te maken! Op het stadsplein werd er uitvoerig gedronken, gegeten, gedanst en zelfs vuurwerk afgeschoten! Fijn gebeuren.

Rond 18u aten we terug in ons gastgezin. Gebakken groetjes met rijst, verassing! En natuurlijk de groentesoep met patatjes niet te vergeten! Rond 20u hadden we ook nog een feest met traditionele kledij dat we zelf mochten aantrekken. Deze was georganiseerd voor alle toeristen in het gemeenschappelijke lokaal. De muziek werd verzorgd door een plaatselijk bandje. Sfeervol, maar we trokken al vroeg terug naar ons huis waar we snel in slaap vielen…

De volgende ochtend stonden we op met regen en door de woorden ‘Hallo, Desayuno’(grappig want normaal is het ‘Hola’ in het spaans).  Na het stevig ontbijt met pannenkoeken zwaaiden we ons gastgezin uit terwijl we druipnat op de boot zaten. Wat konden we met dit weer doen? Varen met storm op  het meer was eerst de boodschap! Zo’n uur op en neer! Gezellig!

Plan A bestond er uit dat we een 3urige wandeling gingen maken op het eiland Takye zodat we konden eten in het restaurant dat helemaal bovenaan een berg lag. Maar op naar de overige plannen want ondertussen begon het ook al stevig te hagelen. Terug naar Puno, een andere wandeling maken, eten op het eiland van gisteren (Uros)? In onze groep van 25 personen beslisten we unaniem om voor het laatste te gaan. Hup, nog zo’n 2uur het meer op met de boot.

Onderweg kwamen we wel de zon tegemoet en moesten we ons zelfs al terug insmeren met zonnecrème! Raar weertje! Maar op Uros genoten we van verse gebakken vis, trucha genaamd. Jummie! Jaja Inez, wees maar jaloers ;)

En zo zat onze trip  naar het Titicacameer er al weer ver op. Met onze nieuwe hollandse en engelse vrienden gingen we samen nog iets lekkers eten in de stad. Rond half 10 s ’avonds vertrok de bus weer naar Cusco. En vermits we zo ‘vroeg’ thuis gingen zijn hadden we al met Karmen afgesproken dat we op maandag niet gingen werken in Choquepata, wat wij tamelijk logisch vonden wat we zouden toch niets deftig kunnen voorbereiden. We konden dan beter in de namiddag wat werken voor de komende dagen!





Nog 3 dagen te gaan in het project! Het thema van deze week is vooral ‘spelen’. De laatste dagen komen er minder en minder kinderen naar het project. Nemen wij het te schools aan? Daarom spelen we spelletjes in het thema ‘mijn lichaam, mi cuerpo’.

Volgende week is onze laatste week al in Cusco! Tijd gaat snel als je het mij vraagt :)

Hasta la proxima,
Jolien (door sommigen hier al uitgesproken als Goliën)