Blog 3: Once in a lifetime

!Hola y bienvenidos a mi tercera blog!

 

Op de vorige blog ‘verklapte” ik al dat we dinsdag (26 maart) eindelijk voor de eerste keer naar Choquepata mochten. Dit is dus het project waar wij stage mogen doen en dit vier dagen in de week, van maandag tot en met donderdag. Op vrijdag is er steeds een kleine vergadering over hoe het loopt en wat we kunnen verbeteren of veranderen. Choquepata is ook de naam van de stad waar de lokalen zijn.

Opgetogen vertrok ik samen met de drie andere meisjes (Lynn, Kato en Indie) en Karmen.  Een busrit van een halfuur in een overvolle, warme bus waarin je de hele tijd moet rechtstaan. Gezellig! Daarna moeten we nog een taxi nemen om tot aan de poort te geraken.

Eenmaal aangekomen sprongen de kindjes, bijna letterlijk, op ons. We konden nauwelijks uitstappen of ze overstelpten ons met kusjes en knuffel. ‘Profe, Profe, Como t’llamas?’ was het eerste wat ze vroegen. Ik merkte meteen op de ze het echt wel gewoon zijn om ‘gringa’s’ als juf/stagiaire te hebben. Wat zijn ze toch lief, de kleine peruaantjes!
Lynn, Indie en ik staan bij ‘grupo uno’, van 3-6 jaar. Kato staat bij ‘grupo dos’, de kinderen van 6-12 jaar. In totaal goed voor zo’n 30-tal kinderen, al weten we niet hoeveel er ongeveer dagelijks zullen zijn omdat het geen echte school is. Het is een naschoolse opvang van 15u – 18u. Alle kinderen uit Choquepata kunnen langskomen. Het eerste uur (van 15u- 16u) wordt er tijd gespendeerd aan het huiswerk. En ja hoor, ook de kleinsten kunnen soms huiswerk hebben. Nadien, in theorie, worden er educatieve spelletjes gespeeld. Dit is zowel buiten als binnen. Het viel me meteen op dat er heel weinig plaats is. Onze kleuterklassen zijn ongeveer 7 op 8 meter , hier ongeveer 3 op 4 meter. Het lokaal is dan ook nog eens volgepropt met materiaal, tafels en stoelen. Hiervan hebben ze eigenlijk in overvloed.
Indie en Augusta nemen (voorlopig) de leiding. Woensdag was er een feestje op Choquepata door de heilige week voor pasen. De kinderen brachten ingrediënten mee zoals aardappelen en eieren. Karmen en Augusta maakten verschillende lekkere dingen klaar zodat we dit samen konden opeten, net als Jezus en de 12 apostelen.  Wij maakten samen met de kleuters waaieres en hoedjes van een ‘Flair’ om het feestelijk te maken! De peruanen zijn zeer gelovig heb ik ondertussen al gemerkt!

Wij hebben er al 2 observatiedagen opzitten. Vanaf deze week nemen wij meer en meer deel aan de activiteiten. We helpen ook een planning op te stellen. Zoals deze week (van 01- 05 april) gaat het vooral over de soorten dieren en hun geluiden dat ze maken. Vanaf volgende week is het thema, voor bijna een maand, ‘boeken’. We gaan ‘De drie biggentjes’ in al zijn facetten proberen uitwerken J Ik kijk er echt naar uit om zelf dingen te doen met de kinderen. Dat lukt nu ook al maar volledig de leiding nemen kunnen we nog niet doen omdat ons spaans nog veel moet verbeteren!

Naast choquepata hebben we natuurlijk ook nog wat vrije tijd. Vorige week donderdag is Severine trouwens aangekomen. Een meisje dat samen met ons op het Kaho zit komt voor een aantal dagen (tot 14 april) ons wat helpen  en ook wat genieten van het land. S ’avonds zijn we dan met z’n alle voor de eerst keer naar een salsabar gegaan! ZAAAAALIG! Van 21u  tot 23u wordt er salsales gegeven op ons niveau J het laagste dus .. Nadien  wordt er muziek gedraaid zoals hier in België. We houden het wel niet zo lang uit om te feesten zoals in België doordat het uitgaan zo snel begint :)

Dit weekend (van zaterdag 30 maart tot 02 april) trokken we met z’n allen  naar La Selva. Dit is de peruaanse jungle in  Puerto Maldonado, onder leiding van de Ronald, beter genaamd ‘de Ronnie’(een goede vriend van Fabricio). Hiervoor moesten we maar liefst 10 uur op de bus zitten. Goed voor zo’n 550 km.  Dit lijkt al veel maar wetende dat het in de bergen rijden was (dus constant draaien en keren) en dat we eerst naar 4000 meter hoogte moesten rijden en dan naar een dal van 200 meter! Om ziek van te worden!  Maar met tourstillekes heeft mijn maag, hoofd en darmen het gered de hele rit! Met dank aan apotheker ‘De Pril’ in Mere.

Rond 20u zaterdagavond zijn we daar toegekomen. ‘Que Calor’. De Ronnie had ons al gewaarschuwd voor de warmte maar dit was echt ondraagbaar!  38 graden!!  We namen een motortaxi om in de stad te geraken. Het eerste wat we moesten hebben was eten, we verhongerden bijna! Nadat we onze valiezen gedropt hadden in het ‘hotel’ aten we een lekkere pizza. Njam njam, om het toch maar lekker gezond te houden. We moeten toch aan onze 4kg geraken, right?!

Nadat de papegaaien in het hotel onze wekker maakten (zo rond kwart na 6) was het tijd om te vertrekken. De verfrissende motortaxi’s brachten ons naar Madre De Dios. Via deze rivier zouden we in de Selva geraken. ‘Geef maar gas met die motorboot, Papi!’

De echte jungle lag aan ons voeten. De eerste muggen, spinnen en gekko’s kwamen ons, min of meer vriendelijk, eens goeiedag zeggen. Met m’n roze botjes aan, fototoestel in de hand, ging ik samen met ons groepje in de modder gaan ploeteren. Ondanks het super warme weer was het een echte modderpoel waar we door moesten. Het is nog steeds regenseizoen in Péru, ook in de Selva

 

Met lange mouwen en een broek trotseerden we de jungle, vooral dus de muggen. Maar als echte ‘toerista’ heb ik het overleefd. Nog even een meer oversteken met honderden kaaimannen, otters en piranha’s en we kwamen aan (na wat verloren te varen) in onze lodge. Net een paradijs! Wassen aan een stromend riviertje, hangmatten aan onze hut, bomen met hemels fruit! Wat wil een mens nog meer in het leven (uhm, minder spinnen in het vizier misschien, dank u).

Na het lekkere middageten (Kip met rijst. Dus papa als ik thuis kom, de eerste weken dit niet maken, Gracias!) gingen we op zoek naar otters. Voorlopig waren deze beestjes niet te zien maar de aapjes, zoals die kleintjes in Bellewaerde, hielden ons wat gezelschap. Al moesten we hier wel zeer stil voor zijn. Hiervoor hadden we wel 3 uur op een bootje moeten zitten in de bakkende zon. Maar goed, de zonsondergang maakte veel goed.

Na het avondeten zijn we nog even op kaaimannenjacht geweest! IK BEN NOG NOOIT IN MIJN LEVEN ZO BANG GEWEEST ALS TOEN. We zaten nog geen 5 minuten op het water of de Ronnie fluisterde al dat hij ééntje zag (hij had er stiekem ééntje gelokt met zijn hand). Door met onze zaklampen op de lieve beestjes te schijnen zagen we 2 ogen boven het water. ENG! Eentje zat de hele tijd achter ons aan. De Ronnie verklaarde het door het nieuwsgierige karakter dat ze hebben. Ik daarentegen als een hongerige maag. Gelukkig kon ik naar de sterrenhemel kijken. Nog nooit zag ik zo’n zicht boven mij. Wat kan het leven toch prachtig zijn J

De volgende ochtend stonden we al zeer vroeg op om op papegaaienjacht te gaan, namelijk om 5 uur. Je moet er iets voor over hebben soms voor de diertjes in de jungle. Ik denk eigenlijk eerlijk gezegd dat het eerder 'mug zoekt mens' was dan 'mens zoekt papegaai'. Maar goed, na een 80-tal gezien te hebben was het toch stilaan tijd voor ons ontbijt! Stikkend, zwetend en vuil keerden we terug naar Puerto Maldonado, waar Ronald ons meenam naar een te chique tent voor belgen in roze botjes, modderbroeken en zweetvijvers. Maar goed, wat pasta na al de rijst ging er wel in.
 

 

Nadien was het tijd voor het serpentarium. Het begon liefelijk met enkele papegaaien, schildpadden en kuikentjes (voer voor de slangen). Daarna zagen we de ‘echte’ beesten. Reuzenslangen, allemaal in kleine hokjes naast elkaar. Natuurlijk wou ik ééntje in m’n nek, it’s a once in a lifetime. Dus ik dacht, laat dat biestje maar eens in m’n nek kruipen! Best wel eng maar wat verkoeling om m’n verbrande nek en rug deed eigenlijk nog wel goed.

Het verfrissendste van het weekend moest nog komen. Swimming in the pool!  Daar aangekomen was het zwembad helaas dicht. Maar Ronald zou geen echte local zijn als hij niets kon regelen.  Een privézwembad, inclusief glijbaan. ‘Merci Ronnie, merci Ronnie, merciiiii!’
Na een verfrissende duik en nog een motortaxi gingen we voor een nachtje logeren in een hostel, Tambopata genoemd. Later gingen we even naar de discotheca, maar Kato en ik waren te moe (en Kato ziek) om onze salsa skills boven te halen, dus gingen we terug naar onze hostel en speelden we Jenga met LLeroy, de housesitter van het hostel en uiteraard werden we weer vergezeld door de muggen!

 

Enkele peruaanse specialiteiten die al in mijn maagje zaten, of nog steeds:
- Maracuja (een hemels sapje, net als een appelsiensapmaar dan van een andere vrucht. Heeft de kleur van Ricard)
- Bakbananen
- Emolijente (een warm drankje dat je op elke hoek van de straat kan kopen)
- Quinoa (soort ‘cuscus’ maar dan peruaans)
- Palta’s (Guacamolé)
- Chifa (peruaans chinees eten)
- Pisco sour (een peruaanse cocktail dat tamelijk zuur is).
- Arroz con leche (rijstpap)
- Salchipapa’s (Frietjes met een hoop kippenworstjes op gesmeten)
- Galleta’s (peruaanse koekjes, nogal hard maar goed!)
- Bakbanaanchips (zowat de zoute chips van in België)
- Peruaanse Mc Donalds J
- Empanada’s con carne (een deegbroodje met vlees en rozijntjes in)

- Passievrucht (De naam ben ik vergeten maar het ziet er iets groter uit dan de onze maar minder zuur).
- Inkacola (Beih! De peruaanse cola dat smaakt naar een verdovingsmiddel/siroop en dat er bovendien nog eens uitziet als gele pipi met bubbeltjes)
-…

Keer een iets langere blog J Leest wat moeilijker maar zo’n weekend kan je eigenlijk niet beschrijven…ONVERGETELIJK WEEKEND!

Muchos besos,
Jolien